Krajobrazy

Krajobraz z punktu widzenia ekologii jest jednym z najbardziej złożonych układów przyrodniczych. Istnieje szereg systemów klasyfikacji krajobrazów, zależnie od przyjmowanych kryteriów.   Do najważniejszych należą kryteria:
  roślinność (krajobrazy leśne,
  torfowiskowe, łąkowe itp.), obecność
  wody (krajobrazy morskie, pojezierne,
  torfowiskowe, stepowe, pustynne),
  rodzaj podłoża (krajobrazy skalne, morenowe, sandrowe) ukształtowanie terenu (krajobrazy górskie, wyżynne, pagórkowate, faliste, nizinne).

W NPK występują krajobrazy pochodzenia polodowcowego:

• wysoczyzny morenowe o wysokości do 55 m. n.p.m. zwane Kępami.
  
  Zbudowane głównie z glin porośnięte są przeważnie lasami bukowymi. Ich charakterystyczną cechą są formy geomorfologiczne będące skutkiem erozji wodnej. Są to strome urwiska nadmorskie, klify, wyraźnie obecne w obrębie kęp: oksywskiej, puckiej i swarzewskiej. Inne interesujące formy to wąwozy i żleby wykształcone szczególnie w obrębie Kępy Swarzewskiej: Lisi Jar, Łebski Żleb, Wąwóz Chłapowski i in.



• Pradoliny o szerokich , często dziś zatorfionych równinnych dnach, którymi czasem płyną rzeki: Płutnica, Czarna Wda, Reda, tworzące zabagnione zalewowe typy brzegów z ujściami. Na brzegach tych występują słonawe łąki i oczerety (Słone Łąki k. Władysławowa, Beka, Rzeczne Łąki koło Rewy).
  
  Centralne części pradolin położone na obszarach wododziałowych wypełniają rozległe torfowiska o charakterze atlantyckim. Największym z nich jest położona w otulinie Parku Bielawa.
  W północnej części obszaru zabagnione łąki zajmują teren dawnych morskich zatok tworząc tzw. równinę błot przymorskich (Wierzchucińskie Błota, Dębkowskie Błota, Ostrowskie Łąki, Karwieńskie Błota, Piaśnickie Łąki) Krajobrazy utworzone przy ścisłym współdziałaniu prądów morskich i wiatru to mierzeje pokryte wydmami.

Zatoka Pucka stanowi jedyny w swoim rodzaju akwen o krajobrazie pośrednim między jeziorem a morzem (stąd nazwa Małe Morze).